Nou daar zit ik dan…Laptop op schoot, en ik schrijf. Meteen begin ik te twijfelen, wat zullen mensen daar wel niet van denken?! En als ik iets op papier krijg… durf ik dat dan wel online te zetten!
Regelmatig krijg ik de vraag… wat doe je dan als coach? Dan probeer ik uit te leggen dat we allemaal eigenschappen hebben en dingen doen waarmee we onszelf in de weg zitten. “waar bijt jij jezelf in je staart?’ en “Wat zou je doen als je het wel zou durven?’. Als coach heb ik een prachtig vak waarbij ik mensen zie groeien, ontplooien en mooie stappen zie zetten. Voor mijzelf… tsja… dat ligt net ff anders. Of niet?
Ik zie het gemak waarmee mensen allerlei dingen online zetten. Zelf check ik 10 keer of ik alleen het woordje ‘gefeliciteerd’ al goed schrijf. Ik bijt mijzelf zo af en toe in de staart… ik geef het toe. En een foto plaatsen… dat is al zeker weer 6 maanden geleden. Met een stukje jaloezie kijk ik naar de mooie verhalen die mensen durven te plaatsen.
En toch zo af en toe denk ik… Wat zou ik doen als ik wel alles zou durven wat ik wil doen… zal ik ook eens? Gewoon wat posten?
Iets van durven en doen…
Ik doe het…