columns

Column #4 Yes! Een kilootje erbij!

Afvallen, aankomen, slap, sterk, moe, veel of weinig energie. Wat een strijd met mijn lijf en vooral met mezelf. Het moest voor mij toch echt weer gaan gebeuren. Ik geef altijd talloze adviezen om te gaan bewegen. Dan heb je simpelweg meer energie, je spieren zijn sterker, je kan meer hebben, en het kan klachten voorkomen. Ik moest er zelf toch ook aan geloven. Goede voornemens… daar ga ik dan… 3x per week sporten, het was best een investering. Maar ik hield het best aardig vol.

Gezond eten kan ook lekker zijn, heb ik geleerd. Het gaat me best goed af, behalve in de avond. Ik betrap mezelf erop dat ik het goedkeur om ‘s avonds dan toch weer zoetigheden te pakken. Terwijl het overdag best goed gaat. Misschien toch even langs mijn collega voor wat advies.

Ik was inmiddels 10 kilo kwijt door op mijn voeding letten. Maar ik weet dat dat betekent dat ik ook in spiermassa ben afgenomen. Ik voelde me slap en had weinig energie, snel geïrriteerd, dat moest veranderen. Vol goede moed ben ik 6 weken gaan trainen.  

Na 4 weken ben ik toch weer stiekem op de weegschaal gaan staan. En…. Ik was 3 kilo zwaarder… Ik kon wel door de grond zakken! Ik was het net kwijt. Ik moet toegeven, ik had wel meer energie en had eigenlijk geen last meer van pijntjes. Maar waarom voelde het dan zo naar, elke keer als ik in de buurt kwam van een weegschaal?!

Maar toen bedacht ik me, dat het niet perse slecht hoefde te zijn. Ik heb mezelf doorgemeten en het bleek spiermassa te zijn en het vetpercentage was gelijk gebleven. Is die kilo dan wel zo erg?! Cijfers zeggen dus blijkbaar niet alles. Ik voel me beter en mijn broeken zitten lekkerder. Nog even en ik ga bijna juichen als er weer een kilootje aanzit… bijna dan…

Eva.

 

Column # 3 Het jaar door

Zo, en dan is het al weer bijna kerst en is er weer een jaar voorbij. Bijna een jaar geleden ging ik weer aan het werk na mijn zwangerschapsverlof en wat vind ik het weer lekker om het aan het werk te zijn. Vooral omdat we dit jaar in de praktijk zoveel leuke dingen hebben gedaan.

We hebben dit jaar een aantal succesvolle lezingen/workshops gehouden over o.a. rugklachten en hardlopen. Deelnemers waren erg enthousiast en er gaan in 2018 dan ook zeker weer diverse lezingen/workshops voorbij komen! In de zomer hebben we onze 30-dagen challenge gedaan: samen meer bewegen en gezonder eten. We weten allemaal wel hoe het moet, maar een stok achter de deur is soms oh zo nodig.

In november hebben we Anita’s zoon Alano welkom mogen heten, wat een klein wondertje weer. Anita geniet nog heerlijk van haar verlof, maar als ik heel eerlijk ben mis ik haar wel in de praktijk. Maar daarentegen heb ik met Eva een super fijne collega gevonden en mijn hoop is dan ook dat we van 2018 ook weer zo’n succesvol jaar kunnen maken.

2018 zal nog meer in het teken staan van ‘bewegen’. De campagne van het Koninklijk Nederlands Genootschap voor Fysiotherapie heet ook niet voor niets ‘Bewegen is’. Niet goed kunnen bewegen heeft invloed op onze kwaliteit van leven. Goed kunnen bewegen is alles.

Daarom starten we in januari 2018 bij Eressi met diverse trainingsgroepen, om mensen meer te laten bewegen, om mensen te motiveren en te begeleiden, en om die welbekende stok achter de deur te zijn. Ik heb dan ook ontzettend veel zin om met deze groepen van start te gaan! Daarnaast gaan we komend jaar nog meer activiteiten ondernemen die in het teken van bewegen staan. Houd ons daarom goed in de gaten via mail/Facebook/praktijknieuws!

Maar…nu eerst nog even genieten van alle lichtjes en gezelligheid…

Ik wens jullie, ook namens Eva en Anita, hele gezellige feestdagen en een gezond en voorspoedig 2018!

groetjes Sharon

 

column #2 Even een ontspannen momentje… Zometeen…

Ik ben 36 weken zwanger en daar zit ik dan met mijn dikke buik… nog even een plintje op maat zagen. ‘Ik ga zo ff liggen’ hoor ik mezelf denken. Maar dan loop ik langs een balk die nog 1 laagje verf nodig heeft. Nou, die dan ook nog maar ff schilderen… ‘Daarna ga ik liggen’. Alles opgeruimd van het klussen zie ik de wasmand… ‘dat is het laatste, dan neem ik ff tijd voor mezelf’. Even dan, want ik heb meer op mijn to-do lijst staan voor vandaag…

In de praktijk zie ik veel patiënten die er niet voor kiezen om even lekker te gaan zitten. Dit terwijl je eigenlijk daarna juist vaak effectiever en sneller kan werken dan wanneer je maar doorgaat. Lange irreële to-do lijsten, wie kent het niet?! En dan komt nu ook de november / december tijd eraan. Als je eens wist hoeveel mensen we hier overspannen en gestrest binnen krijgen. En misschien doen we het onszelf wel aan… We willen alles zo graag perfect… Ons werk, als ouder, ons huis en zelfs het kerstmenu moet uitgebreid. Leggen we de lat niet te hoog? Grappig hoe we op het puntje van onze stoel een broodje eten. Alsof je dan sneller eet, dan wanneer je even rustig naar achteren leunt.

Mijn omgeving verlangt helemaal niet van mij dat ik doorga. Sterker nog, als ik goed luister hoor ik vooral dat ik eens even wat rustiger aan moet doen! Gek hoe mijn omgeving dat ziet en ik het zelf toch lastig vind om even ga zitten. Zal ik op mijn to-do lijst gewoon ‘tijd voor mezelf’ toevoegen. En een afspraak maken bij mijn collega’s voor een ontspanningsmassage… Best een goed idee.

Nu eerst maar eens mijn laptop wegleggen. Dan kan ik nog even liggen…

groetjes Anita

——————

colomn #1  Yes, we mogen weer!

Ik zit in de auto, onderweg naar mijn werk en ik betrap mezelf erop dat ik mijn arm steeds in een andere houding leg. Mijn rechter schouder: hij doet geen pijn, maar hij voelt niet lekker. Eerlijk gezegd is dit niet het eerste autoritje waarin ik samen met mijn arm opzoek ben naar een lekkere houding, maar dit feit negeer ik voorlopig even voor het gemak.

Begin augustus is voor mij de volleybaltraining weer begonnen. We mogen weer. En man man, wat heb ik er toch weer zin in! Twee keer per week 1,5-2 uur training en in september gaat de competitie van start. Nu heb ik netjes in de zomerperiode hardgelopen en wat spierversterkende oefeningen gedaan, dus conditioneel ben ik niet slecht. Alleen is sportspecifiek trainen toch weer een heel ander verhaal. Wat spierpijn en wat pijntjes zijn aan het begin van een seizoen helemaal niet zo gek. Die pijntjes kennen we allemaal, toch?

Maar wanneer is een pijntje gewoon een pijntje en wanneer wordt het tijd om er wat mee te gaan doen? Die vraag stellen we ons allemaal wel eens. Veel van die pijntjes gaan ook wel vanzelf weer over. Met wat rust en gezond verstand kom je een heel eind. Maar blijven de pijntjes aanwezig bij rust en het gezonde verstand? Dan is het misschien een goede keus om er even naar te laten kijken.

En daar zit ik dan, in mijn auto, onderweg naar mijn werk, mijn ‘vervelende’ schouder negerend. De keuze makend de pijntjes te negeren, want ik vind het volleyballen weer zo leuk. Verstandig? Ook ik heb soms meer hoop en negeer de wijsheid. Misschien moet ik volgende week maar even op ons eigen inloopspreekuur binnen lopen…misschien…

Sportieve groet,

Sharon